27 lutego 1991 roku, na południu Iraku, rozegrała się jedna z najważniejszych bitew pancernych w historii Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii – Bitwa o Punkt Norfolk. To starcie, będące częścią operacji wojennej w Zatoce Perskiej, przyniosło decydujące zwycięstwo siłom Koalicji nad irackimi jednostkami Gwardii Republikańskiej. Była to największa bitwa pancerna po zakończeniu II wojny światowej.
Głównymi uczestnikami konfliktu były amerykańska 2 Dywizja Pancerna oraz brytyjska 1 Dywizja Pancerna, które prowadziły działania przeciwko irackiej Gwardii Republikańskiej w prowincji Al-Musanna. W Bitwie o Punkt Norfolk, żołnierze Koalicji stawili czoła licznym irackim oddziałom, w tym 18 Brygadzie Zmechanizowanej i 9 Brygadzie Pancernej.
Siły amerykańskie, wzmocnione brytyjskimi oddziałami, walczyły z determinacją i zręcznością. Amerykańska 2 Dywizja Pancerna, w ramach której działała grupa bojowa Task Force 1-41 Infantry, odegrała kluczową rolę na polu bitwy, stając na czele VII Korpusu. Brytyjska 1 Dywizja Pancerna zabezpieczała prawą flankę Koalicji i stawiała czoło irackiej 52 Dywizji Pancernej oraz wielu innym jednostkom piechoty.
Siły koalicyjne posiadały czołgi podstawowe Abrams i Challenger, uznawane za najlepsze w swojej klasie, armia iracka musiała polegać głównie na starszych typach czołgów, takich jak chińskie typ-69 czy radzieckie T-55 i T-62. Brakowało im zaawansowanego wyposażenia do walki nocnej oraz precyzyjnego wykrywania odległości, które stanowiły standard w czołgach używanych przez wojska koalicyjne. Nawet niewielka liczba nowszych czołgów T-72 w posiadaniu Gwardii Republikańskiej była modelem eksportowym, pozbawionym wybuchowego pancerza reaktywnego, który oferowały radzieckie wersje.
Ta nierówność w technologii i wyposażeniu miała kluczowe znaczenie na polu bitwy. Siły koalicyjne miały zdolność niszczenia irackich czołgów niemalże każdym trafieniem, podczas gdy Irakijczycy musieli liczyć na szczęście, aby uniknąć zniszczenia. Warto zauważyć, że amerykańskie i brytyjskie czołgi mogły niszczyć irackie czołgi z odległości dwukrotnie większej niż postsowieckie konstrukcje, osiągając zasięg około 2 km. Co więcej, praktycznie żadne irackie pociski nie były w stanie przebić pancerza czołgów koalicyjnych, co było znaczącym atutem w walce. Dodatkowo, lepiej wyszkolone załogi czołgów koalicyjnych potrafiły szybko i celnie strzelać, nawet w trudnych warunkach taktycznych, co dawało im znaczącą przewagę nad załogami irackimi.
Morale załóg irackich również było niskie, co często prowadziło do tego, że opuszczały one swoje pojazdy przed zaangażowaniem w walkę, zwiększając tym samym skuteczność działań koalicyjnych. W sumie, te różnice w technologii, wyszkoleniu i morale załóg, sprawiły, że rezultaty bitew były jednoznaczne, a siły koalicyjne dominowały na polu bitwy, przyczyniając się do szybkiego i skutecznego zwycięstwa.
Bitwa o Punkt Norfolk była kulminacyjnym starciem wojny, poprzedzającym jednostronne zawieszenie broni. Siły amerykańskie i brytyjskie odniosły imponujące zwycięstwo, niszcząc około 850 irackich czołgów oraz setki innych pojazdów bojowych. Dodatkowo, 3 Dywizja Pancerna USA zadała kolejny cios Irakijczykom, niszcząc dwie dodatkowe dywizje Gwardii Republikańskiej.
Podczas bitwy, siły Koalicji nie tylko zniszczyły sprzęt wroga, ale także schwytano tysiące irackich żołnierzy. Bitwa o Punkt Norfolk, wraz z kolejnymi starciami, zdecydowała o losach wojny w Zatoce Perskiej, całkowicie eliminując siłę bojową armii irackiej i przyczyniając się do ostatecznego sukcesu Koalicji.
Pod koniec operacji bojowych 28 lutego 1991 roku, VII Korpus przebył 260 kilometrów, schwytano 22 000 irackich żołnierzy oraz zniszczono 1350 irackich czołgów, 1224 transporterów opancerzonych, 285 działa, 105 systemów obrony przeciwlotniczej i 1229 ciężarówek. VII Korpus poniosł straty w postaci 62 zabitych i 235 rannych. Straty w pojazdach wyniosły 4 zniszczone i 9 uszkodzonych czołgów M1A1, 14 zniszczonych i 9 uszkodzonych bojowych wozów piechoty Bradley, 2 zniszczone i 3 uszkodzone helikoptery oraz 9 innych zniszczonych lub uszkodzonych pojazdów różnego typu podczas operacji bojowych.
