11 marca 1646 roku zmarł Stanisław Koniecpolski, postać uznawana przez historyków za jednego z najwybitniejszych wodzów w historii Polski oraz znakomitego dowódcę jazdy.
Stanisław Koniecpolski przyszedł na świat 9 lutego 1591 roku. Jego edukacja rozpoczęła się w Akademii Krakowskiej, gdy miał zaledwie jedenaście lat. W 1606 roku brał udział w zjeździe szlachty rokoszowej w Stężycy. Niedługo potem został starostą wieluńskim, a następnie spędził dwa lata na dworze królewskim.
W trakcie wojny polsko-rosyjskiej 1609–1618 Koniecpolski jako rotmistrz i pułkownik uczestniczył m.in. w bitwie pod Kłuszynem i bitwach na przedpolach Moskwy. Był także obecny na Ukrainie oraz brał udział w walkach przeciwko zbuntowanym wojskom. Jego udział w bitwie pod Rohatynem w 1614 roku jest jednym z wybitnych epizodów jego kariery.
W kolejnych latach Koniecpolski zajmował wysokie stanowiska i odnosił sukcesy militarne. Był protegowanym hetmana Stanisława Żółkiewskiego, co zaowocowało m.in. objęciem buławy polnej koronnej w 1618 roku, będącym wyczynem jak dotąd nieosiągniętym przez tak młodego dowódcę.
W swojej karierze wojskowej Koniecpolski brał udział w wielu bitwach i kampaniach, takich jak bitwa pod Cecorą czy obrona Prus Królewskich przed Szwedami. Jego działania cechowała zarówno błyskawiczna mobilność, jak i umiejętność wykorzystania terenu i taktyki bojowej. Bitwy pod Martynowem i Czarnem są tego doskonałymi przykładami. W kwietniu 1627 roku odniósł zwycięstwo nad zaciągami meklemburskimi dowodzonymi przez Gustawa Adolfa w bitwie pod Hamersztynem (Czarnem) i zdobył miasta Puck i Gniew. Następnie, 27 czerwca 1629 roku, pokonał samego Gustawa Adolfa w bitwie pod Trzcianą. Po podpisaniu traktatu w Altmarku (1629) powrócił na Ukrainę, gdzie stłumił w 1630 roku powstanie kozackie pod przywództwem Tarasa Fedorowicza. Krótko po ustaniu zamieszek na Zadniestrzu, otrzymał buławę wielką, która pozostawała wakująca przez ostatnie 12 lat, a następnie objął godność kasztelana krakowskiego.
Nie tylko był znakomitym dowódcą jazdy, lecz także przyczynił się do modernizacji armii koronnej. Popierał budowę floty wojennej, rozbudowę fortyfikacji oraz wprowadzenie dragonii. Jego działania i osiągnięcia sprawiły, że został uznany za jednego z najwybitniejszych wodzów w historii Polski.
Śmierć Hetmana 11 marca 1646 roku w Brodach. Przyczyną zgonu była prawdopodobnie choroba nerek, pamiątka po tureckiej niewoli. Stanisław Koniecpolski pozostawił po sobie trwałe dziedzictwo, będąc pamiętany jako niezwykle zdolny i szanowany dowódca.
Na wieść o śmierci Koniecpolskiego hospodar mołdawski Bazyli Lupu miał rzec: Wy, Polacy, nie wiecie jeszcze coście stracili, ale nie miną dwa, a najdalej trzy lata, kiedy nie tylko wy, ale i całe chrześcijaństwo żałować będzie straty tak wielkiego senatora i hetmana.