Podczas II wojny światowej na wyschniętym jeziorze Rogers, w pobliżu bazy lotniczej Muroc Army Air Base, Amerykanie skontrowali replikę japońskiego ciężkiego krążownika typu Takao. Obiekt ten służył do szkolenia pilotów bombowców przed ich przydzieleniem do jednostek operujących na lotniskowcach lub bazach morskich.
Baza Muroc Army Air Base, zlokalizowana na pustyni Mohave położona w większości we wschodniej części stanu Kalifornia, powstała w 1933 roku jako część poligonu wykorzystywanego do szkolenia pilotów bombowców. Po wybuchu wojny japońsko-amerykańskiej teren ten został przeznaczony do szkoleń pilotów bombowców. W lipcu 1942 roku teren ten uzyskał status niezależnej bazy specjalizującej się w przygotowywaniu załóg przed ich wysłaniem do działań wojennych na Pacyfiku. W tym okresie podjęto decyzję o budowie tymczasowego celu treningowego, oznaczonego jako AAF Temporary Building (Target) T-799.
W trakcie budowy jednostki w 1943 roku zastosowano rozwiązania konstrukcyjne wzorowane na japońskim ciężkim krążowniku typu Takao. Okręty tego typu, stanowiące serię czterech jednostek, zostały zbudowane dla Japońskiej Cesarskiej Marynarki Wojennej w następstwie postanowień traktatu waszyngtońskiego z 1922 roku, w okresie przełomu lat 20. i 30. XX wieku.
Krążowniki typu Takao charakteryzowały się gładkopokładowym kadłubem o stosunkowo niskiej burcie, z lekko wznoszącym się dziobem oraz dziobnicą w kształcie spłaszczonej litery „S”, typową dla japońskich konstrukcji. W celu redukcji masy pokład rufowy obniżono za rufowymi wieżami artyleryjskimi. W części śródokręcia znajdował się kompleks nadbudówek wraz z kominami. Cechą wyróżniającą okręty typu Takao była masywna, lecz harmonijnie ukształtowana bryła nadbudówki dziobowej, której przednia ściana była lekko pochylona. Za nadbudówką dziobową umieszczono kratownicowy, czworonożny maszt o konstrukcji piramidalnej, który na modernizowanych jednostkach zastępowano lżejszym wariantem. Bezpośrednio za pierwszym kominem znajdował się drugi, prosty komin, a dalej nadbudówka rufowa, mieszcząca między innymi hangar dla wodnosamolotów. Warto podkreślić, że jednostki typu Takao pod względem konstrukcyjnym wykazywały znaczne podobieństwo do innych japońskich ciężkich krążowników eksploatowanych podczas II wojny światowej, takich jak jednostki typu Myōkō oraz Mogami.
>>> Czytaj także: USS Stewart – amerykański „Duch Pacyfiku” w japońskiej służbie <<<
Replika japońskiego okrętu została skonstruowana z drewnianych belek oraz siatki drucianej, którą następnie pokryto papą. Cała konstrukcja osiągała długość około 198 metrów, a jej koszt wyniósł 35 819 ówczesnych dolarów. Okręt, zbudowany przez Amerykanów, otrzymał nieoficjalną nazwę Muroc Maru, będącą połączeniem nazwy bazy Muroc oraz japońskiego określenia Maru, słowa często stosowanego w nazwach japońskich statków.
Lokalizacja budowy – wyschnięte słone jezioro Rogers Dry Lake – została wybrana ze względu na swoje specyficzne warunki geograficzne. Po pierwsze, otaczający pustynny teren przypominał rozległe wody oceanu, co wzmacniało iluzję rzeczywistej jednostki pływającej. Dodatkowo, ukształtowanie wydm zostało celowo zmodyfikowane w taki sposób, aby imitować ocean. W tym celu zbudowano nawet ślad wodny pozostawiany przez poruszający się okręt. Po drugie, zróżnicowana kolorystyka oraz specyficzne ukształtowanie terenu w miejscu budowy sprawiały, że z perspektywy lotniczej replika do złudzenia przypominała płynącą jednostkę wojenną.
>>> Czytaj także: Messerspit – Spitfire o niemieckim sercu <<<
Budowa Muroc Maru była elementem programu szkoleniowego. Replika krążownika odegrała kluczową rolę w treningu pilotów USAAF w zakresie bombardowań, ostrzeliwania celów oraz identyfikacji okrętów wojennych. Jedną z technik doskonalonych na Muroc Maru było „skip bombing” – metoda polegająca na zrzucaniu bomb z niskiej wysokości w taki sposób, by odbijały się od powierzchni wody i uderzały w okręt przeciwnika.
Makieta była wykorzystywana w szkoleniach od marca 1943 roku aż do 1950 roku. Ostatecznie Muroc Maru została rozebrana z powodu złego stanu technicznego. Obecnie nie zachowały się po niej żadne ślady. Obecnie w tej okolicy funkcjonuje amerykańska baza lotnicza Edwards Air Force Base.