20 marca 2003 roku rozpoczęła się inwazja na Irak, przeprowadzona przez koalicję międzynarodową pod przewodnictwem Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii. Decyzja o podjęciu działań zbrojnych została podjęta po odrzuceniu przez Saddama Husajna ultimatum prezydenta USA George’a W. Busha, który zażądał opuszczenia kraju przez irackiego dyktatora i jego synów w ciągu 48 godzin.
Siły międzynarodowe, liczące około 300 000 żołnierzy, składały się głównie z kontyngentów amerykańskich (250 000) i brytyjskich (45 000), a także mniejszych oddziałów australijskich, polskich i kurdyjskich partyzantów. Przeciwko nim stanęła armia iracka, licząca od 280 000 do 350 000 żołnierzy, wspierana przez około 50 000–80 000 członków Gwardii Republikańskiej oraz formacje paramilitarne „fedainów Saddama”, które mimo słabego uzbrojenia wykazywały dużą determinację w walce.
Atak rozpoczął się od zmasowanego nalotu bombowego na Bagdad, którego celem było wyeliminowanie Husajna i kluczowych członków jego administracji. Równocześnie wojska lądowe przekroczyły granicę Iraku od południa, dążąc do szybkiego zajęcia stolicy. Pomimo przewagi liczebnej Irakijczyków, siły inwazyjne nie napotkały znaczącego oporu – armia iracka, słabo przygotowana do walki, ulegała rozproszeniu, a morale żołnierzy gwałtownie malało.
>>> Czytaj także: Wojsko Polskie w czasie II wojny w Zatoce Perskiej <<<
Jednym z kluczowych momentów kampanii była bitwa o Nasiriję, gdzie doszło do intensywnych starć z irackimi wojskami pancernymi. Mimo trudnych warunków atmosferycznych, takich jak burze piaskowe, siły koalicyjne kontynuowały szybki marsz na Bagdad, omijając większość większych miast i koncentrując się na strategicznych celach.
9 kwietnia 2003 roku wojska amerykańskie wkroczyły do Bagdadu, co de facto oznaczało koniec rządów Saddama Husajna. W ciągu 28 dni koalicja przejęła kontrolę nad kluczowymi miastami Iraku, obalając reżim i przejmując kontrolę nad krajem. 1 maja 2003 roku prezydent Bush ogłosił oficjalne zakończenie działań wojennych.
Z militarnego punktu widzenia inwazja zakończyła się pełnym sukcesem. Husajn został obalony, a wojska koalicyjne przejęły Irak przy stosunkowo niskich stratach własnych. W porównaniu z I wojną w Zatoce Perskiej w 1991 roku operacja została przeprowadzona przy użyciu znacznie mniejszych sił i zakończyła się w krótszym czasie.
>>> Czytaj także: „The Package Q Airstrike” – największa misja operacyjna F-16 <<<
Jednak skutki polityczne i społeczne interwencji okazały się bardziej złożone. Irak pogrążył się w chaosie, a wojna partyzancka oraz akty terrorystyczne wymierzone w siły koalicyjne i nowy rząd iracki doprowadziły do długotrwałej destabilizacji regionu. Upadek Saddama Husajna nie przyniósł natychmiastowej stabilizacji kraju, a interwencja pozostaje do dziś przedmiotem licznych kontrowersji i debat politycznych.