20 marca 1942 roku w Warszawie na werandzie cukierni Lardellego przy ulicy Polnej, harcerz Szarych Szeregów Maciej Aleksy Dawidowski ps. „Alek” po raz pierwszy namalował znak „Kotwicy” – symbol Polski Walczącej.
Autorką projektu „Kotwicy” była Anna Smoleńska, ps. „Hania” – instruktorka harcerska, studentka historii sztuki oraz łączniczka Hufca Mokotów Górny. Znak został zgłoszony do konkursu na symbol Organizacji Małego Sabotażu „Wawer”, ogłoszonego na początku 1942 roku przez Biuro Informacji i Propagandy Komendy Głównej Armii Krajowej.
Konstrukcja znaku „Kotwicy” łączyła w sobie litery „P” i „W”, które oznaczały „Polskę Walczącą”. Jednocześnie jego kształt przypominał kotwicę – symbol nadziei, co miało dodatkowe znaczenie dla okupowanego narodu. Był to prosty, ale wymowny znak oporu wobec niemieckiej okupacji, który szybko stał się powszechnie rozpoznawalnym symbolem konspiracyjnej walki o niepodległość Polski.
Znak „Kotwicy” był malowany przez polskich konspiratorów na murach, chodnikach oraz budynkach, przypominając o istnieniu ruchu oporu i dodając otuchy mieszkańcom okupowanej Warszawy i innych miast. Stał się jednym z najbardziej charakterystycznych elementów Małego Sabotażu prowadzonego przez Organizację „Wawer”. Był także używany na plakatach, ulotkach oraz innych materiałach propagandowych podziemia.
Ważną osobą propagującą znak kotwicy był Jan Bytnar ps. „Rudy”, twórca szablonu i pieczątek ze znakiem kotwicy. Opracował też urządzenie do malowania znaku, zwane „wiecznym piórem”. Zdobył rozgłos namalowaniem znaku „kotwicy” na cokole pomnika Lotnika, znajdującego się do 1944 na placu Unii Lubelskiej. Był to czyn wymagający dużej odwagi, gdyż plac znajdował się na granicy dzielnicy policyjnej m.in. w al. Szucha 25 mieściła się w czasie okupacji główna siedziba SS i Gestapo.