6 kwietnia 1807 r. rozpoczęto formowanie Legii polsko-włoskiej

6 kwietnia 1807 roku, na mocy dekretu cesarza Napoleona Bonaparte z dnia poprzedniego wydanego w Brzeziu, rozpoczęto formowanie Legii polsko-włoskiej. Była to nowa jednostka oparta na polskich jeńcach służących wcześniej w armii pruskiej, którzy znaleźli się we francuskich obozach w czasie kampanii 1806 roku. Ponadto Zasilana była również przez powracające z Włoch strzępki dawnych Legionów oraz rekrutów z Wielkopolski.

Legia była tworzona na terenach Śląska, m.in. we Wrocławiu (gdzie znajdował się sztab), Nysie, Prudniku, Głogówku (gdzie formowano trzy pułki piechoty), a także w Korfantowie i Białej, gdzie powstawał pułk kawalerii – lansjerów. Kadry Legii zasiliły oddziały polskie powracające z Włoch, wzmocnione 6600 rekrutami z Wielkopolski. Docelowo formacja miała liczyć 8200 piechurów i 1200 kawalerzystów.

Na czele Legii stanął generał Józef Joachim Grabiński. Struktura społeczna tej jednostki była bardzo zróżnicowana – większość rekrutów stanowili chłopi oraz dezerterzy z armii pruskiej, natomiast oficerowie wywodzili się głównie z drobnej szlachty. W szeregach Legii znaleźli się także Niemcy z terenów Wielkopolski, wówczas włączonych do Księstwa Warszawskiego. Przykładami są Henryk Brandt, późniejszy generał pruski, oraz Fryderyk Gulitz, lekarz, który zrobił karierę w wojsku Królestwa Polskiego. Wśród oficerów znalazł się również Józef Chłopicki, dowódca 1 Pułku Legii, późniejszy bohater i dyktator powstania listopadowego.

Już jesienią 1807 roku Legia liczyła około 6000 żołnierzy. Choć jej żołnierze chcieli zostać wcieleni do regularnych wojsk Księstwa Warszawskiego, Napoleon postanowił inaczej – wysłał formację do Westfalii, by wspomogła jego brata, króla Hieronima. Od 11 listopada 1807 roku Legia oficjalnie pozostawała w służbie Królestwa Westfalii, lecz już 20 marca 1808 roku przeszła na francuski żołd, a 31 marca tego samego roku została przemianowana w 1. Legię Nadwiślańską.

Legia Polsko-Włoska to przykład kolejnej formacji, w której Polacy – mimo braku niepodległości – z zapałem walczyli, licząc na odbudowę własnego państwa. Choć nie spełniła wszystkich nadziei, odegrała ważną rolę w historii polskiego oręża i napoleońskiej epopei.