2 października 1938 roku wojska polskie wkroczyły na teren Zaolzia, obszaru spornego między Polską a Czechosłowacją. Zadanie realizowała Samodzielna Grupa Operacyjna „Śląsk”, w której skład wchodziły: 10. Brygada Kawalerii, Wielkopolska Brygada Kawalerii, 4. Dywizja Piechoty, 21. Dywizja Piechoty oraz 23. Dywizja Piechoty, wspierane przez oddziały artylerii i czołgów.
Zaolzie, region leżący na Śląsku Cieszyńskim, odgrywało ważną rolę zarówno z punktu widzenia strategicznego, jak i ekonomicznego. Był to obszar o dużym znaczeniu przemysłowym, głównie ze względu na rozwinięty przemysł węglowy i hutniczy, a także ważne połączenia kolejowe. Po zakończeniu I wojny światowej i upadku Austro-Węgier, Polska i Czechosłowacja zaczęły rywalizować o kontrolę nad Śląskiem Cieszyńskim, w tym Zaolziem.
W 1920 roku, podczas wojny polsko-bolszewickiej, Czechosłowacja wykorzystała słabość Polski, aby zająć ten teren. Na mocy decyzji Rady Ambasadorów, część Śląska Cieszyńskiego, w tym Zaolzie, została przyznana Czechosłowacji, co wywołało niezadowolenie po stronie polskiej. W kolejnych latach, mimo normalizacji stosunków dyplomatycznych, spór o Zaolzie pozostawał nierozwiązany, a miejscowa ludność polska doświadczyła marginalizacji ze strony władz czechosłowackich.
>>> Czytaj także: Incydent w Boguminie – czy mogło dojść do starcia Wojska Polskiego z Wehrmachtem już w 1938 r.? <<<
Kluczowym wydarzeniem, które poprzedziło wkroczenie wojsk polskich na Zaolzie, był tzw. Kryzys Monachijski z września 1938 roku. Na konferencji w Monachium, przywódcy Niemiec, Włoch, Wielkiej Brytanii i Francji zgodzili się na oddanie Niemcom obszaru Sudetów należącego do Czechosłowacji, w zamian za gwarancje pokoju w Europie. Czechosłowacja, osamotniona i zmuszona do ustępstw, znalazła się w trudnej sytuacji politycznej i militarnej. Polska, wykorzystując ten moment słabości, postanowiła upomnieć się o swoje roszczenia do Zaolzia.
Polska zażądała 30 września 1938 o godz 23:45 od rządu Czechosłowacji korekty granicy polsko-czechosłowackiej na terenie Zaolzia na zasadzie rozgraniczenia etnicznego. Po zgodzie rządu Czechosłowacji, Polska rozpoczęła 2 października 1938 r. zajmowanie okupowanego w 1919 i przejętego bez plebiscytu przez Czechosłowację (w konsekwencji konferencji w Spa i decyzji Rady Ambasadorów) obszaru, zorganizowanego przez władze praskie w powiat Czeski Cieszyn (dawniej Bezirk Teschen oraz części Bezirk Freistadt i Bezirk Friedek). Po uzgodnieniu spraw związanych ze zmianami granicznymi na teren Zaolzia wstąpiły, witane przez polską społeczność, oddziały Wojska Polskiego zgrupowane w Samodzielną Grupę Operacyjna (SGO) Śląsk pod dowództwem gen. Władysława Bortnowskiego.
>>> Czytaj także: Wkroczenie polskich wojsk na słowacki Spisz – śmierć „białych ułanów” <<<
Wcielony obszar miał powierzchnię 906 km² – ogólnie teren zajęty w 1938 na Zaolzu był nieco większy, niż ten z umowy z 1918 roku. Zamieszkało go około 218 tysięcy osób, z tego 200 tysięcy Polaków, 10 tysięcy Czechów (po opuszczeniu go przez 35 tysięcy) i 8 tysięcy Niemców. Administracyjnie kraina znalazła się, podobnie jak reszta Śląska Cieszyńskiego, w granicach województwa śląskiego, w powiatach cieszyńskim (początkowo cieszyńskim zachodnim) i nowo powstałym frysztackim.