14 marca 1924 roku Rada Ligi Narodów przyznała Polsce teren na półwyspie Westerplatte, u ujścia kanału portowego do morza, naprzeciw przedmieścia Nowy Port. Zgodnie z mandatem Polska mogła wybudować bazę przeładunku broni i amunicji.
Prace budowlane na Wojskową Składnicą Tranzytową na Westerplatte rozpoczęły się jeszcze w 1924 roku. Priorytetem było wybudowanie Basenu Amunicyjnego i magazynów stanowiących składnicę, albowiem stanowiło to warunek przekazania terenu. Przekazanie „w wieczystą dzierżawę rządowi polskiemu” półwyspu zostało ustanowione w ostatnim kwartale 1925 roku, co dało prawo rządowi polskiemu na ustanowienia tam straży umundurowanej i uzbrojonej. Jej zadanie zostało określone jako: „chronić wojskowe magazyny amunicyjne na terenie Składnicy, ochraniać załadunki i wyładunki ładunków wojskowych w Basenie Amunicyjnym oraz strzec terenu samej Składnicy”.
Pierwszy pluton wartowniczy (oficer, czterech podoficerów i 16 żołnierzy) przybył na WST Westerplatte w dniu 18 stycznia 1926 roku. Został wystawiony przez 4. Dywizję Piechoty. Komendantem składnicy mianowano zaś kmdr. ppor. Ignacego Szaniawskiego. Kolejna załoga wartownicza przybyła na Westerplatte w sierpniu 1926 roku i liczyła już siedemdziesięciu jeden żołnierzy. W kolejnych latach zwiększono liczbę żołnierzy do limitu wyznaczonego przez Ligę Narodów, tj. oddziału liczącego łącznie 88 żołnierzy. Opracowano również system wymiany załogi, który zakładał dokonywanie zmian co pół roku: wiosną i jesienią. Podjęto także starania w celu rozszerzenia załogi o pracowników cywilnych, którzy zajmowali się pracami pomocniczymi.
W celu lepszego zabezpieczenia terenu składnicy, w latach 1933 i 1934 zbudowano cztery żelbetowe wartownie, a dwa lata później budynek koszar będący jednocześnie siedzibą dowództwa składnicy. Latem 1939 r. wobec wzrostu napięcia w stosunkach niemiecko-polskich załoga placówki wzmocniona została do około 210 żołnierzy i rezerwistów spośród pracowników cywilnych.