1 czerwca 1895 roku w Chorobowie koło Brzeżan przyszedł na świat Tadeusz Komorowski, późniejszy generał dywizji Wojska Polskiego, Komendant Główny Armii Krajowej, Naczelny Wódz Polskich Sił Zbrojnych na uchodźstwie i premier Rządu RP na Uchodźstwie.
Pochodził z rodziny ziemiańskiej. Był synem hrabiego Mieczysława Mariana Komorowskiego i Wandy z domu Prawdzic-Zaleskiej. Wykształcenie wojskowe zdobył w elitarnej Akademii Wojskowej w Wiener Neustadt, a w czasie I wojny światowej służył w armii austro-węgierskiej, walcząc m.in. na froncie włoskim i rosyjskim.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej. Był wybitnym oficerem kawalerii – dowodził 12 pułkiem ułanów podolskich, a później przez dziesięć lat – 9 pułkiem ułanów małopolskich. W 1938 objął dowództwo Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu, będącego jednym z głównych ośrodków szkoleniowych II RP.
Komorowski był także wybitnym jeźdźcem – uczestniczył w Igrzyskach Olimpijskich w Paryżu w 1924 roku, a w 1936 roku w Berlinie pełnił funkcję kierownika polskiej ekipy jeździeckiej, która zdobyła srebrny medal. Z jego inicjatywy rozwijano szkolenie hippiczne w Wojsku Polskim, łącząc sport z dyscypliną wojskową.
Po kampanii wrześniowej 1939 roku uniknął niewoli i włączył się w działalność konspiracyjną. Jeszcze w 1939 roku założył w Krakowie organizację wojskową, która wkrótce została wcielona do Związku Walki Zbrojnej. Szybko awansował w strukturach podziemia – był komendantem Obszaru Kraków, następnie zastępcą Komendanta Głównego ZWZ, a od lipca 1943 – Komendantem Głównym Armii Krajowej. Posługiwał się m.in. pseudonimem „Bór”.
W tej roli odpowiadał m.in. za decyzję o rozpoczęciu akcji „Burza”, której kulminacją było Powstanie Warszawskie. To właśnie Komorowski 1 sierpnia 1944 roku wydał rozkaz rozpoczęcia powstania, które miało pokazać światu, że Polacy są gospodarzami własnej stolicy. Tragiczny przebieg walk i dramatyczne skutki dla ludności cywilnej oraz powstańców spowodowały, że decyzja ta po dziś dzień wywołuje kontrowersje.
Po ponad dwóch miesiącach walk Komorowski podpisał akt kapitulacji Armii Krajowej 2 października 1944 roku. Sam dostał się do niewoli niemieckiej i był przetrzymywany w kilku oflagach, m.in. w Colditz i Königstein. Pod koniec wojny został uwolniony przez armię amerykańską i trafił do Londynu.
W Londynie objął stanowisko Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych, a w latach 1947–1949 pełnił funkcję premiera Rządu RP na Uchodźstwie. Mimo formalnych tytułów, jego rola polityczna po zakończeniu wojny była ograniczona – Zachód nie uznawał już władz polskich na emigracji. Komorowski pozostał jednak symbolem niepodległościowej walki AK i II RP.
Zmarł na emigracji 24 sierpnia 1966 roku w Londynie. Został pochowany na cmentarzu Gunnersbury, a w 1994 roku jego prochy zostały przeniesione do Warszawy i złożone w krypcie Archikatedry Świętego Jana Chrzciciela – obok innych wielkich Polaków.