23 stycznia 1919 roku wojska czechosłowackie wkroczyły na Śląsk Cieszyński, rozpoczynając krótkotrwałą, lecz intensywną wojnę z Polską. Był to konflikt zrodzony ze sprzecznych roszczeń dwóch młodych państw, które walczyły o strategicznie ważny region. Śląsk Cieszyński, bogaty w przemysł ciężki i z kluczowym odcinkiem kolei koszycko-bogumińskiej, miał ogromne znaczenie zarówno dla Polski, jak i dla Czechosłowacji.
Polska, odbudowująca swoje struktury państwowe po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku, argumentowała swoje prawa do tego obszaru na podstawie przeważającej ludności polskojęzycznej. Czechosłowacja, powołując się na historyczne związki Śląska Cieszyńskiego z ziemiami czeskimi, dążyła do jego włączenia, by zapewnić sobie połączenie kolejowe między Czechami a Słowacją w obliczu potencjalnego konfliktu z Węgrami.
W styczniu 1919 roku sytuacja w Polsce była niezwykle trudna. Kraj zmagał się z wojną polsko-ukraińską, powstaniem wielkopolskim oraz procesem tworzenia nowych struktur państwowych. Wykorzystując tę sytuację, czechosłowackie władze podjęły decyzję o inwazji na Śląsk Cieszyński. Na rozkaz premiera Karla Kramářa i prezydenta Tomáša Masaryka wojska czechosłowackie, wspierane przez pociąg pancerny i artylerię, wkroczyły do regionu pod dowództwem pułkownika Josefa Šnejdarka.
W pierwszym dniu ofensywy wojska czeskie zajęły Bogumin oraz kopalnie w Zagłębiu Karwińskim. Naprzeciw dobrze wyposażonej armii czechosłowackiej stanęły improwizowane polskie oddziały samoobrony, złożone głównie z miejscowych ochotników, górników i młodzieży szkolnej oraz robotniczej milicji. Mimo ich determinacji, liczebność oraz uzbrojenie nie pozwalały na skuteczne powstrzymanie przeciwnika.
Czesi szybko posuwali się naprzód, zdobywając kolejne miejscowości, w tym Karwinę, Suchą i Jabłonków. Kluczowym momentem konfliktu była bitwa pod Skoczowem w dniach 28–30 stycznia 1919 roku. Polskie oddziały, dowodzone przez pułkownika Franciszka Latinika, stawiły tam ostatni opór na linii Wisły. Dzięki wsparciu Ententy udało się doprowadzić do zawieszenia broni i rozpoczęcia negocjacji.
Ostatecznie 3 lutego 1919 roku podpisano układ o tymczasowej granicy. Linia demarkacyjna przebiegała wzdłuż kolei koszycko-bogumińskiej, oddzielając polską część Śląska Cieszyńskiego od terenów zajętych przez Czechosłowację. Regiony południowo-zachodnie, w tym zachodnia część Cieszyna, pozostały pod kontrolą Czechów. Mimo tego porozumienia, strona czechosłowacka wielokrotnie naruszała ustalenia, co prowadziło do dalszych napięć i drobnych potyczek zbrojnych.
Walki polskich żołnierzy zostały upamiętnione na Grobie Nieznanego Żołnierza w Warszawie, gdzie widnieje tablica z napisem: „CIESZYN – SKOCZÓW 23–26 I – 1919”. Konflikt stał się również jednym z elementów skomplikowanych relacji polsko-czeskich w okresie międzywojennym.