23 stycznia 1793 r. Królestwo Prus i Imperium Rosyjskie dokonało cesji terytorium Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Akt ten w historiografii zapisał się jako II rozbiór Polski.

Geneza II rozbioru Polski wiąże się z wydarzeniami lat wcześniejszych. Po klęsce w wojnie polsko-rosyjskiej w 1792 roku i kapitulacji Stanisława Augusta Poniatowskiego, rządy w Polsce objęła prorosyjska konfederacja targowicka. Prusy, niezadowolone z własnych niepowodzeń militarnych w wojnie przeciwko rewolucyjnej Francji, postanowiły wykorzystać słabość Rzeczypospolitej, by zrekompensować straty terytorialne i polityczne. Król pruski Fryderyk Wilhelm II zażądał wcielenia Wielkopolski do swojego państwa, grożąc wycofaniem się z koalicji antyfrancuskiej. W rezultacie doprowadził do zawarcia porozumienia z carycą Katarzyną II o podziale ziem polskich.

23 stycznia 1793 roku Fryderyk Wilhelm II i Katarzyna II podpisali traktat podziałowy. Wojska pruskie szybko wkroczyły do Wielkopolski, a armia rosyjska zajęła wschodnią część Rzeczypospolitej. Opór Polaków był nieliczny i ograniczony – jednym z wyjątków była symboliczna obrona ratusza w Kargowej. W marcu 1793 roku Prusy oficjalnie ogłosiły aneksję zajętych ziem, zmuszając mieszkańców do złożenia hołdu.

Latem tego samego roku sejm grodzieński, zwołany pod kontrolą rosyjskich wojsk, ratyfikował traktaty rozbiorowe. Polska utraciła ogromne obszary, w tym województwa kijowskie, mińskie, bracławskie i podolskie na rzecz Rosji, oraz ziemie Wielkopolski i Kujaw, w tym Gdańsk i Toruń, na rzecz Prus. Łącznie kraj stracił ponad 286 tysięcy kilometrów kwadratowych terytorium i około 4 miliony mieszkańców.

II rozbiór Polski był preludium do ostatecznego upadku Rzeczypospolitej. Choć Austria nie wzięła udziału w tym rozbiorze, szybko dołączyła do planów zaborczych, podpisując w 1795 roku tajną konwencję z Rosją i Prusami o III rozbiorze.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

W górę