Niemiecka piechota morska 14 listopada 1897 r. zajęła bez walki rejon zatoki Jiaozhou w chińskiej prowincji Szantung. Kilka miesięcy później zajęty teren chiński rząd pod przymusem wydzierżawił Niemcom na 99 lat.
Pojawienie się niemieckich okrętów wojennych u wybrzeży Chin związane jest z 1860 rokiem, kiedy to do Azji została skierowana część pruskiej floty – trzy okręty (SMS Arcona, SMS Thetis i SMS Frauenlob) w ramach Niemieckiej Eskadry Wschodnioazjatyckiej. Jej zadaniem było nawiązanie kontaktów handlowych. Udało się to misji dyplomatycznej i już rok później podpisano chińsko-pruską umowę handlową.
W czasie dobrych stosunków dyplomatycznych do Chin przybywały liczne delegacje pruskie. W latach 1868-1871 swoje podróże po Chinach odbywał również znany geolog Ferdinand von Richtofen (autor pojęcia „jedwabnego szlaku”). To właśnie on był pomysłodawcą założenia pierwszej bazy pruskiej marynarki wojennej w Azji. Miała ona powstać nad zatoką Jiaozhou (Kiautschou) położonej na wschodnim wybrzeżu.
Pretekstem do zajęcia terenu było zamordowanie dwóch niemieckich misjonarzy (Richarda Henle i Franza Xavera Niesa), którzy zginęli 1 listopada 1897 roku z rąk członków tzw. Organizacji Wielkich Mieczy – chłopskiej organizacji (milicji) stworzonej do samoobrony chińskich wiosek przed bandytami. Wobec tzw. incydentu z Juye cesarz Wilhelm II rozkazał Niemieckiej Eskadrze Wschodnioazjatyckiej pod dowództwem Otto von Diederichsa zajęcie terenów nad zatoką Jiaozhou. Desant przeprowadzono za pomocą żołnierzy piechoty morskiej zaokrętowanej na niemieckich krążownikach, w celu ich ochrony. Teren został zajęty bez walki.
Po kilku miesiącach Niemcy zażądały od władz chińskich wydzierżawienia zajętego rejonu Zatoki Jiaozhou na okres 99 lat, a także uzyskania koncesji na budowę kolei z Tsingtao do Jinan (obecnie stołeczne miasto prowincji Szantung położone nad Rzeką Żółtą), prawa do eksploatacji i używania pozyskanych tam zasobów mineralnych oraz prawa do budowy fortyfikacji i utworzenia strefy neutralnej w granicach 50 km od zajętego przez II Rzeszę terenu. Chiny, osłabione politycznie po przegranej wojnie z Japonią, ugięły się presji i 6 kwietnia 1898 r. Tsingtau zostało ogłoszone niemieckim protektoratem. Do tego czasu region ten był zamieszkiwany przez ok. 83 tys. mieszkańców.
Nowa koncesja niemiecka, określana mianem Kiauczou, liczyła 552 km² i podlegała Urzędowi Cesarskiej Marynarki Wojennej, a zarządzana była bezpośrednio przez gubernatora. Pierwszym cywilnym gubernatorem został komandor cesarskiej marynarki wojennej Kurt von Rosendahl. Pod jego zarządem 1 lipca 1898 r. otworzono port morski. Natomiast w latach 1897-1914 stacjonowała tutaj Niemiecka Eskadra Wschodnioazjatycka, której zadaniem było zabezpieczanie handlu i interesów niemieckich w regionie.
Chiny anulowały dzierżawę rządowi Niemiec dopiero 23 sierpnia 1914 r. 7 listopada 1914 zatoka została zajęta przez Japonię, która po rozpoczęciu I wojny światowej przyłączyła się do ententy. Ostatecznie rejon ten został zwrócony Chinom 10 grudnia 1922 r. W latach 1937-1945 teren ponownie znalazł się pod okupacją japońską.
Warto zaznaczyć, że wydzierżawienie Jiaozhou stało się także początkiem dla innych koncesji na terytorium Chin, takich jak: rosyjski Port Artur, brytyjskie Weihaiwei i francuskie Guangzhouwan.