11 czerwca 1964 roku w Londynie zmarł generał dywizji Janusz Julian Głuchowski ps. „Janusz” – jeden z najwybitniejszych polskich oficerów legionowych, weteran walk o niepodległość, dowódca, organizator Wojska Polskiego i niestrudzony działacz emigracyjny.
Urodził się 6 sierpnia 1888 roku w Bukowej w rodzinie Marii i Mariana Głuchowskich. Już w czasach szkolnych angażował się w działalność patriotyczną – należał do tajnej organizacji „Promieniści” i uczestniczył w strajku szkolnym. W 1905 roku wstąpił do Organizacji Bojowej PPS, brał udział w akcjach zbrojnych i kolportował nielegalną prasę. Zagrożony aresztowaniem wyemigrował do Belgii, gdzie studiował na Politechnice w Liège i organizował oddziały Związku Walki Czynnej oraz Związku Strzeleckiego.
W sierpniu 1914 roku jako członek słynnej „siódemki Beliny” był w pierwszym patrolu, który przekroczył granicę rosyjską, inicjując militarną działalność Legionów Polskich. W czasie I wojny światowej służył w 1 pułku ułanów Legionów, gdzie dowodził kolejno szwadronem, dywizjonem, a ostatecznie całym pułkiem. Po kryzysie przysięgowym w 1917 roku został internowany, lecz jeszcze w 1918 roku powrócił do służby.
W listopadzie 1918 roku utworzył w Lublinie 3 pułk ułanów, przemianowany później na 7 pułk ułanów lubelskich, który poprowadził do zwycięstw podczas wojny polsko-bolszewickiej. Wyróżnił się m.in. w bitwach pod Słonimem, Wilją, nad Dźwiną oraz pod Dereguszczem.
Po wojnie Głuchowski rozwijał karierę w strukturach odrodzonego Wojska Polskiego. Dowodził brygadami i dywizjami kawalerii, a także pełnił ważne funkcje w szkolnictwie wojskowym. W 1930 roku został komendantem Centrum Wyższych Studiów Wojskowych, a w 1935 roku – I wiceministrem spraw wojskowych. Miał opinię doskonałego organizatora i wiernego piłsudczyka.
Podczas kampanii wrześniowej 1939 roku wydał rozkaz utworzenia Dowództwa Obrony Warszawy oraz organizacji ewakuacji lotnictwa. Po agresji sowieckiej został internowany w Rumunii, skąd przedostał się na Bliski Wschód, a następnie do Londynu.
W Wielkiej Brytanii pełnił kluczowe funkcje w strukturach Polskich Sił Zbrojnych – był dowódcą Brygady Szkolnej w Szkocji, a od 1943 roku – dowódcą Jednostek Wojska w Wielkiej Brytanii. W 1945 roku awansował do stopnia generała dywizji. Jego bezkompromisowa postawa wobec ZSRR oraz obrona praw polskich żołnierzy spowodowały odsunięcie go od stanowisk wojskowych, jednak nigdy nie zrezygnował z działalności na rzecz Polski.
Po wojnie gen. Głuchowski zaangażował się w działalność emigracyjną. Był prezesem Instytutu Józefa Piłsudskiego w Londynie, Koła Generałów, kół pułkowych, a także inspektorem wyszkolenia młodzieży polonijnej. Utrzymywał kontakt z kombatantami, dbał o tradycję legionową i historię niepodległościowych zmagań.
Zmarł 11 czerwca 1964 roku w Londynie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Brompton.