12 października 1963 roku, w dwudziestą rocznicę bitwy pod Lenino, w Fabryce Samochodów Ciężarowych w Lublinie rozpoczęto seryjną produkcję transportera opancerzonego SKOT – jednego z najbardziej rozpoznawalnych pojazdów wojskowych okresu powojennego w Polsce i Czechosłowacji. Był to rezultat wspólnego programu zbrojeniowego obu krajów, którego celem było stworzenie nowoczesnego, kołowego i pływającego transportera opancerzonego dla wojsk zmechanizowanych Układu Warszawskiego.
SKOT, czyli Střední Kolový Obrněný Transportér (Średni Kołowy Opancerzony Transporter), znany na Zachodzie pod oznaczeniem OT-64, został opracowany w Czechosłowacji w 1959 roku, a jego konstrukcja bazowała na rozwiązaniach ciężarówek Tatra 138 i prototypowego samochodu terenowego S-360. Wkrótce do projektu dołączyła Polska, wnosząc znaczny wkład technologiczny oraz organizacyjny. Produkcję pojazdu rozdzielono między oba kraje: w Lublinie montowano transportery, w Polsce powstawały kadłuby i wieże (w hutach w Ostrowcu Świętokrzyskim i Częstochowie), elementy zawieszenia (Huta Stalowa Wola) i uzbrojenie (Zakłady Mechaniczne w Tarnowie). Z Czechosłowacji sprowadzano natomiast podzespoły napędowe i przekładnie z zakładów Tatra.
Transporter SKOT okazał się konstrukcją nowoczesną, niezawodną i wszechstronną. Dzięki napędowi 8×8, niezależnemu zawieszeniu kół, centralnemu układowi pompowania opon oraz planetarnej półautomatycznej skrzyni biegów systemu Wilson, pojazd wyróżniał się dużą mobilnością w terenie. Był także w pełni wodoszczelny i zdolny do pływania, co czyniło go wyjątkowym wśród ówczesnych transporterów opancerzonych. Jego opancerzenie chroniło załogę przed pociskami broni strzeleckiej i odłamkami, a system filtrowentylacyjny zapewniał ochronę przed bronią masowego rażenia.
Pierwsze egzemplarze SKOT-a zaprezentowano publicznie 22 lipca 1964 roku podczas parady wojskowej w Warszawie, zorganizowanej z okazji XX-lecia PRL. Pojazd szybko stał się podstawowym środkiem transportu i wsparcia dla piechoty zmechanizowanej w Polsce i Czechosłowacji. Do początku lat 70. wyprodukowano około 4500 egzemplarzy, z czego około 2500 trafiło do Wojska Polskiego, a reszta zasiliła czechosłowackie jednostki pancerne i była eksportowana m.in. do państw arabskich.
W Polsce opracowano również uzbrojone wersje transportera – SKOT-2A i SKOT-2AP – wyposażone w wieże z ciężkim karabinem maszynowym KPWT kalibru 14,5 mm oraz sprzężonym PKT 7,62 mm. Wersja SKOT-2AP umożliwiała prowadzenie ognia także do celów powietrznych, co znacznie zwiększało jej uniwersalność bojową. W kolejnych latach powstało wiele odmian specjalistycznych – wozy dowodzenia, łączności, artyleryjskie, inżynieryjne, techniczne i sanitarne – co uczyniło z SKOT-a bazę do budowy całego systemu pojazdów wsparcia pola walki.
Produkcję SKOT-ów zakończono 22 lipca 1971 roku, jednak pojazdy te służyły w Wojsku Polskim aż do lat 90. XX wieku. Część z nich została później zmodernizowana do standardu KTO Ryś.
SKOT zapisał się w historii polskiej techniki wojskowej jako pierwszy masowo produkowany, pływający transporter opancerzony o napędzie na wszystkie koła, symbol współpracy przemysłowej PRL i Czechosłowacji oraz jedno z najważniejszych osiągnięć polskiego przemysłu zbrojeniowego okresu zimnej wojny.