4 grudnia 1798 roku miała miejsce bitwa pod Civita Castellana, której dywizja francusko-polska, dowodzoną przez generała Macdonalda, stoczyła walkę z czterokrotnie liczniejszą armią neapolitańską dowodzoną przez austriackiego feldmarszałka Macka. Wygrana Francuzów przyczyniła się do utworzenia Republiki Partenopejskiej w Neapolu.
Wojna Francji z drugą koalicją wybuchła w 1798 roku i była częścią szerokiego konfliktu, który wybuchł po rewolucji francuskiej. Po klęsce armii francuskiej w Egipcie i wojnach toczonych w innych częściach Europy, koalicja państw, takich jak Austria, Wielka Brytania, Rosja, czy Królestwo Neapolu, podjęła próbę zniszczenia młodej rewolucyjnej Francji.
Bitwa pod Civita Castellana była starciem, w którym przeciwko sobie stanęły dwie potężne armie. Z jednej strony armia francusko-polska, licząca około 10 000 żołnierzy, w tym 3000 Polaków z legii Kniaziewicza, dowodzona przez generała Macdonalda. Z drugiej strony, armia neapolitańska liczyła około 40 000 żołnierzy, a jej dowództwo objął austriacki feldmarszałek Jozsef Mack.
Pomimo znacznej przewagi liczebnej sił neapolitańskich, armia francusko-polska odniosła zdecydowane zwycięstwo. Kluczowym momentem bitwy było rozbicie centrum i lewego skrzydła wojsk nieprzyjaciela. Warto zauważyć, że to Polacy, walczący w ramach legii Kniaziewicza, odegrali kluczową rolę w rozbiciu lewego skrzydła armii neapolitańskiej. Była to niewątpliwie wielka zasługa polskiego wojska, które wykazało się nie tylko odwagą, ale również strategiczną zwinnością i skutecznością na polu bitwy.
Zwycięstwo pod Civita Castellana miało ogromne znaczenie. Rozbicie armii neapolitańskiej umożliwiło francuskim siłom wkroczenie do Neapolu, który, po zajęciu przez wojska rewolucyjne, stał się fundamentem powstania Republiki Partenopejskiej.