24 listopada 1965 r. zmarł cichociemny generał dywizji Tadeusz Kossakowski. Brał udział w trzech wojnach: I wojnie światowej, wojnie polsko-bolszewickiej oraz II wojnie światowej.
Po ukończeniu szkoły w Chersoniu, Kossakowski przeniósł się z rodziną do Lwowa, gdzie ukończył studia na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej. Już w 1909 roku związał się z ruchem niepodległościowym, wstępując do Związku Walki Czynnej, a następnie do Związku Strzeleckiego. Po ukończeniu kursu oficerskiego „Strzelca” otrzymał elitarną odznakę oficerską – tzw. Parasol – wręczoną przez Józefa Piłsudskiego.
Służba wojskowa w czasach zaborów
W 1914 roku, jako poddany rosyjski, został powołany do armii carskiej i skierowany do szkoły oficerskiej w Czuhujiwie. Po jej ukończeniu uzyskał stopień chorążego i trafił na front. W lutym 1917 roku, jako podporucznik, został przeniesiony do wojsk inżynieryjnych. Jesienią tego samego roku otrzymał przydział do I Korpusu Polskiego gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego. Po rozwiązaniu Korpusu w 1918 roku działał w Polskiej Organizacji Wojskowej.
W odrodzonym Wojsku Polskim
W listopadzie 1918 roku Kossakowski wstąpił do Wojska Polskiego. Początkowo służył w 1. Pułku Telegraficznym, a następnie dowodził oddziałem wywiadowczym w Łodzi. Podczas wojny polsko-bolszewickiej pełnił służbę w 2. Batalionie Saperów. Po zakończeniu działań wojennych kontynuował karierę w wojsku, obejmując m.in. dowództwo 2. Pułku Saperów w Puławach. W 1928 roku awansował na pułkownika, a od 1930 roku kierował Departamentem Broni Pancernej, gdzie przyczynił się do modernizacji polskich sił zbrojnych.
II wojna światowa
W czasie kampanii wrześniowej Kossakowski uczestniczył w przygotowaniach obrony Warszawy. Po klęsce przedostał się przez Rumunię do Francji, a później do Wielkiej Brytanii, gdzie zajmował stanowiska związane z motoryzacją i bronią pancerną. Po przeniesieniu na Bliski Wschód pełnił funkcje dowódcze w Armii Polskiej na Wschodzie.
W 1944 roku, mając 56 lat, zgłosił chęć powrotu do okupowanego kraju. Po szkoleniu w ramach cichociemnych został zrzucony w Polsce podczas operacji „Wildhorn II”. W momencie przelotu Kossakowski był najstarszym i najwyższym stopniem cichociemnym. Przyjął pseudonim „Krystynek”.
Po przerzucie do kraju Kossakowski został przydzielony do Komendy Głównej Armii Krajowej, jednak nie otrzymał stanowiska przed wybuchem powstania warszawskiego. W jego pierwszych dniach uczestniczył w budowie barykad na ul. Kruczej, a następnie walczył jako strzelec w drużynie szturmowej. W sierpniu objął kierownictwo produkcji uzbrojenia i materiałów wybuchowych, a we wrześniu dowództwo Legii Oficerskiej. Po kapitulacji trafił do niemieckiej niewoli.
Powojenne losy
Po wojnie Kossakowski wrócił do Polski i pracował w biurach projektowych. Dopiero w 1961 roku uzyskał świadczenie socjalne, które umożliwiło mu godne warunki życia.
Generał dywizji Tadeusz Kossakowski zmarł 24 listopada 1965 roku. Spoczął na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.