21 kwietnia 1920 roku w Warszawie doszło do podpisania tajnej umowy między rządem II Rzeczpospolitej Polskiej a Ukraińską Republiką Ludową. Porozumienie to, znane jako umowa warszawska, było jednym z kluczowych elementów polityki zagranicznej II RP w czasie wojny polsko-bolszewickiej. Stwarzała sojusz polityczny polsko-ukraiński wykorzystywany do działań przeciwko bolszewikom.
Na mocy umowy rząd polski uznał Ukraińską Republikę Ludową jako suwerenne państwo, a także jej ówczesny rząd – Dyrektoriat Symona Petlury. Jednocześnie Polska zrezygnowała z roszczeń terytorialnych do ziem dawnej Rzeczypospolitej Obojga Narodów sprzed I rozbioru w 1772 roku. Granica między oboma państwami została ustalona na rzece Zbrucz oraz przez centralny Wołyń, pozostawiając miasta takie jak Równe i Krzemieniec po stronie polskiej.
Obie strony zobowiązały się do niestosowania wrogich działań dyplomatycznych wobec siebie i zagwarantowały prawa mniejszości narodowych zamieszkujących terytoria obu krajów. Warto zaznaczyć, że tekst umowy sporządzono w dwóch wersjach językowych: polskiej i ukraińskiej – z zastrzeżeniem, że w razie rozbieżności za obowiązującą uznaje się wersję polską.
Wydarzeniem uzupełniającym była podpisana 24 kwietnia 1920 roku konwencja wojskowa, która formalizowała współpracę militarną Polski i URL. Na jej mocy obie armie rozpoczęły wspólne działania zbrojne przeciwko bolszewikom – kilka dni później ruszyła wyprawa kijowska.
Choć umowa warszawska miała doniosłe znaczenie polityczne i militarne, jej skutki były krótkotrwałe. Już 12 października 1920 roku delegacja polska podpisała zawieszenie broni z Rosją Sowiecką, uznając de facto niepodległość Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej (USRR) i marginalizując URL jako partnera politycznego. Ostateczny traktat ryski z 18 marca 1921 roku sankcjonował podział Ukrainy między Polskę a bolszewików i oznaczał faktyczne wycofanie się Rzeczypospolitej z wcześniejszych zobowiązań wobec URL.