W młodej, odradzającej się II Rzeczypospolitej wojsko odgrywało bardzo istotną rolę. To dzięki jego zaangażowaniu udało się odbudować niepodległość państwa polskiego i pokonać sowieckiego wroga w czasie wojny polsko-bolszewickiej. Jednakże po zakończeniu działań zaczęto budować nowe struktury, które musiały być dostosowane do nowych pokojowych czasów, ale łączyć również w sobie pewne tradycje.
Gdy opadł kurz bitewny po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej wszystkie siły zostały skierowane do formowania nowej struktury Wojska Polskiego. Zadanie to nie było łatwe, ponieważ należało połączyć i zunifikować reguły obowiązujące w trzech armiach zaborczych, w których do tej pory służyli Polacy. W tym celu zaczęto tworzyć nowe regulaminy oraz zasady, które miały obowiązywać wszystkich wojskowych. Stworzono nawet specjalny dekalog przykazań wojskowych.
Stając w szeregi Armji narodowej, uroczyście w obliczu Boga Wszechmogącego ([żołnierze wyznań chrześcijańskich dodawali: w Trójcy Św. Jedynego], ślubuję jedynie Ojczyźnie mojej Rzeczypospolitej Polskiej i sprawie narodu całego na każdym miejscu służyć, kraju ojczystego i dobra narodowego do ostatniej kropli krwi bronić, przełożonych swych i dowódców słuchać, dawane mi przepisy i rozkazy wykonywać i w ogóle tak się zachowywać, abym mógł żyć i umierać jako mężny i prawy żołnierz polski. Ślubowanie to stwierdzę ustaloną przez Konstytucję Rzeczypospolitej Polskiej przysięgą żołnierską, którą złożę przed rządem z woli narodu Polskiego obranym.
– Rota przysięgi wojskowej obowiązującej od grudnia 1918 r. i w pierwszych latach po zakończeniu działań wojennych
Pierwsze 10 przykazań wojskowych powstało już na początku lat 20. XX wieku. Przy czym w ciągu kilkunastu lat istnienia II Rzeczpospolitej ciągle się zmieniały i ewaluowały dostosowując się do sytuacji geopolitycznej i poglądowej. Jednakże chciałbym zacytować jeden z pierwszych takich dekalogów, który ukazał się w czasopiśmie skierowanym dla żołnierzy pt. „Żołnierz Wielkopolski”.
Dziesięć przykazań wojskowych
1, Żołnierz polski jest szlachetny, ceni swą godność i nie plami niskimi czynami polskiego munduru.
2. Żołnierz polski służy wiernie ojczyźnie, myśli o niej i dla niej spełnia nałożone na siebie obowiązki.
3. Żołnierz polski jest pożytecznem członkiem, obywatelem społeczeństwa, wobec swoich bezbronnych współbraci jest usłusznym, uprzejmym i szlachetnym.
4. Żołnierz polski niema inne ojczyzny jak tylko jedną: Wielką, niepodległą, zjednoczoną Polskę.
5. Żołnierz polski jest karnym, posłusznym wobec swoich przodowników.
6. Żołnierz polski jako przewodnik jest dla swoich podwładnych towarzyszy serdecznym bratem.
7. Żołnierz polski jest stróżem publicznego dobra.
8. Żołnierz polski nie mówi skrycie i nie sarka ale swoje żale jasno i otwarcie przekłada dowódcom.
9. Żołnierz polski postępuje zawsze po rycersku, podstawą jego jest tradycja obrońców Częstochowy.
10. Żołnierz Polski jest gotów przelać swoją krew w imię ideałów świętej Ojczyzny.