10 października 1410 roku doszło do starcia pomiędzy wojskami polskimi, dowodzonymi przez Sędziwoja z Ostroroga i Piotra Niedźwiedzkiego, a zaciężnymi siłami zakonu krzyżackiego, dowodzonymi przez Michała Küchmeistera von Sternberg. Bitwa pod Koronowem zakończyła się zwycięstwem rycerstwa polskiego.
W październiku 1940 roku krzyżackie wojska zaciężne, liczące od 3 do 5 tysięcy ludzi pod dowództwem Michała Küchmeistera von Sternberg, wyruszyły z Nowej Marchii w kierunku zachodnim, na tereny należące do Królestwa Polskiego. Po zdobyciu Tucholi armia ruszyła w stronę Koronowa, gdzie chciała przejąć tamtejszą twierdzę, mogącą stanowić punkt wypadowy do Bydgoszczy. W odpowiedzi na te działania, Władysław II Jagiełło wysłał przeciwko Krzyżakom oddziały liczące 2 tysiące zbrojnych, dowodzone przez Sędziwoja z Ostroroga i Piotra Niedźwiedzkiego. Polacy zdołali obsadzić pozycje obronne w Koronowie przed przybyciem nieprzyjaciela. Zaskoczeni Krzyżacy, widząc gotowość Polaków do walki, przystąpili do odwrotu.
W pościg za nimi ruszyli konni łucznicy. Gdy Krzyżacy zrozumieli, że nie unikną walki, zatrzymali się na wzgórzu położonym 7 kilometrów od Koronowa, między Buszkowem a Łąskiem. Zajęli dogodną pozycję obronną. Przed bitwą nadworny rycerz Zygmunta Luksemburskiego, Konrad Nympcz, postanowił wystąpić z szyku i wyzwać do walki jednego z polskich rycerzy na pojedynek. Wyzwanie przyjął Jan Szczycki herbu Doliwa, który pokonał Nympcza, zrzucając go z konia i biorąc do niewoli.
Po podejściu Polaków, obie armie ustawiły się w szyku „w płot”, gdzie pierwszą linię stanowili rycerze, a drugą ich giermkowie. Bitwa pod Koronowem miała charakter rycerskiego starcia. Po sygnale do ataku, walki przekształciły się w wiele pojedynków. Dwa razy ogłaszano przerwę, jednak to w trzeciej fazie zmagań Polacy zdobyli nieprzyjacielską chorągiew. To wydarzenie wywołało zamieszanie wśród Krzyżaków, prowadząc do ich ucieczki., albowiem zwinięcie najważniejszej chorągwi często stanowiło sygnał do odwrotu.
Lżej uzbrojeni polscy jeźdźcy rozpoczęli pościg, który przerwała zapadająca ciemność. W rezultacie zdobyto łupy oraz około 300 jeńców, w tym naczelnego wodza armii krzyżackiej, Michała Küchmeistera von Sternberg, którego osadzono później na zamku w Chęcinach.
Zwycięstwo nad dwukrotnie liczniejszym przeciwnikiem doprowadziło do osłabienia krzyżackiej armii i przyczyniło się do podpisania pokoju w Toruniu w 1411 roku.