31 sierpnia 1962 r. w Londynie zmarł Felicjan Sławoj-Składkowski – lekarz, żołnierz Legionów Polskich, generał dywizji Wojska Polskiego i premier II Rzeczypospolitej. Postać o niezwykle bogatym życiorysie, związana z najważniejszymi wydarzeniami politycznymi i militarnymi dwudziestolecia międzywojennego. Choć zapamiętany został przede wszystkim jako lojalny wykonawca polityki sanacyjnej, jego życie i działalność znacząco wykraczają poza schemat szablonowego polityka.
Sławoj-Składkowski urodził się 9 czerwca 1885 roku w Gąbinie położonym obecnie w województwie mazowieckim. Z wykształcenia był lekarzem medycyny, który już na początku XX wieku zaangażował się w działalność niepodległościową. Podczas I wojny światowej służył jako lekarz w Legionach Polskich. W listopadzie 1918 roku, tuż po odzyskaniu niepodległości, pełnił funkcję dowódcy Okręgu Wojskowego w Zagłębiu Dąbrowskim. W czasie wojny polsko-bolszewickiej (1919–1921) uczestniczył w walkach w obronie granic odrodzonej Polski.
Za zasługi wojskowe został uhonorowany Orderem Virtuti Militari, najwyższym polskim odznaczeniem wojennym. Z czasem awansował do stopnia generała dywizji.
Po przewrocie majowym w 1926 roku, Felicjan Sławoj-Składkowski związał się z obozem sanacji i stał się jednym z jego najbardziej rozpoznawalnych polityków. Już kilka dni po przewrocie został mianowany komisarzem rządu na miasto stołeczne Warszawę. W kolejnych latach aż trzykrotnie obejmował funkcję ministra spraw wewnętrznych – resortu kluczowego w państwie, szczególnie w kontekście umacniania władzy sanacyjnej i tłumienia opozycji.
Od 1932 roku kierował również Administracją Armii, a 15 maja 1936 roku objął urząd premiera Rzeczypospolitej Polskiej, który pełnił aż do wybuchu II wojny światowej. Był ostatnim premierem II RP urzędującym w kraju przed agresją Niemiec i Związku Sowieckiego we wrześniu 1939 roku.
Po klęsce wrześniowej Sławoj-Składkowski, podobnie jak wielu innych członków władz II RP, został internowany w Rumunii. Następnie przebywał m.in. w Turcji i Palestynie. Po wojnie, w 1947 roku, osiadł na stałe w Wielkiej Brytanii, gdzie spędził ostatnie lata życia. Zmarł w Londynie 31 sierpnia 1962 roku.
Sławoj-Składkowski był postacią nie tylko wpływową, ale i charakterystyczną. Z jednej strony znany był jako wolnomularz, członek loży Wielkiej Loży Narodowej Polski, co budziło kontrowersje wśród środowisk konserwatywnych. Z drugiej – jako urzędnik państwowy zasłynął z działań prozdrowotnych i higienicznych. Do historii przeszła anegdota, jakoby to on nakazał budowę masowych latryn wiejskich – stąd też narodziło się potoczne i często prześmiewcze określenie „sławojka” na drewniane toalety.
Postać Sławoja-Składkowskiego budzi mieszane oceny historyków. Jako premier lojalnie wspierał autorytarne tendencje sanacji, tłumił opozycję i cenzurował prasę. Z drugiej strony był administratorem sprawnym, pragmatycznym i odpowiedzialnym. Na jego rząd przypadł bardzo trudny okres narastających zagrożeń zewnętrznych i wewnętrznych, które prowadziły do tragicznego września 1939 roku.