20 września 1942 roku zastępca komendanta głównego Narodowej Organizacji Wojskowej, płk Ignacy Oziewicz wydał rozkaz nr 1/42, w którym zawiadamiał o objęciu funkcji pierwszego komendanta głównego Narodowych Sił Zbrojnych. Była to polska konspiracyjna organizacja wojskowa obozu narodowego powstała z połączenia Narodowej Organizacji Wojskowej (NOW), Związku Jaszczurczego (ZJ) i kilkunastu mniejszych organizacji narodowych. Po Armii Krajowej i Batalionach Chłopskich była największa formacją polityczno-wojskową podczas okupacji.
NSZ były formacją o wyraźnym profilu ideologicznym. Ich głównym celem było odbudowanie niepodległego państwa polskiego, wolnego od wpływów zarówno niemieckiego, jak i sowieckiego. W tym celu prowadzili działania zbrojne przeciwko okupantowi, ale również intensywnie zwalczali komunistyczny ruch oporu w Polsce, w tym Gwardię Ludową, Armię Ludową oraz partyzantkę radziecką i bandy rabunkowe.
Dokładna liczba żołnierzy Narodowych Sił Zbrojnych nie jest znana z powodu braku precyzyjnych danych dotyczących struktury organizacji. W różnych opracowaniach pojawiają się różne szacunki, w tym od 72 000 do 90 000 osób. Wobec powyższego NSZ należały do największych organizacji konspiracyjnych w okupowanej Polsce. Terytorium przedwojennej Polski w ramach struktury organizacyjnej podzielone zostało na 17 okręgów wojskowych. Zaś pod względem wojskowym dzieliły się na sekcje, drużyny, plutony, kompanie, pułki i brygady. Dysponowały również licznymi oddziałami partyzanckimi i szkołami podchorążych, z których korzystały inne organizacje konspiracyjne.
W 1944 roku większość oddziałów NSZ podporządkowano Narodowej Organizacji Wojskowej (NOW), przekształcając je w Narodowe Zjednoczenie Wojskowe (NZW). NZW prowadziło działania zbrojne przeciwko NKWD, KBW, UB oraz UPA. W 1947 roku większość oddziałów NZW została rozbita, choć niektóre grupy kontynuowały działalność do połowy lat 50.