15 kwietnia 1886 roku w Krakowie urodził się jeden z najwybitniejszych polskich dowódców wojskowych – generał dywizji Tadeusz Kutrzeba. Jego życie i działalność wojskowa na trwałe zapisały się na kartach historii Polski, szczególnie jako dowódcy Armii „Poznań” podczas kampanii wrześniowej 1939 roku oraz komendanta prestiżowej Wyższej Szkoły Wojennej.
Pochodził z rodziny o wojskowych tradycjach – jego ojciec był kapitanem Armii Austro-Węgier. Kutrzeba już od młodości kształcił się w kierunku wojskowym, kończąc z wyróżnieniem Wojskową Akademię Techniczną w Mödling. Służbę rozpoczął w cesarskiej armii, gdzie zdobywał doświadczenie w czasie I wojny światowej – walczył m.in. na frontach serbskim, rosyjskim, włoskim i rumuńskim.
Po rozpadzie Austro-Węgier w 1918 roku dołączył do odradzającego się Wojska Polskiego, gdzie szybko awansował dzięki wiedzy, umiejętnościom planowania operacyjnego i doświadczeniu bojowemu. Odegrał ważną rolę w wojnie polsko-bolszewickiej – był m.in. szefem sztabu Frontu Środkowego w czasie Bitwy Warszawskiej.
W okresie międzywojennym pełnił szereg kluczowych funkcji sztabowych i dydaktycznych. Od 1928 roku kierował Wyższą Szkołą Wojenną w Warszawie, gdzie znacząco przyczynił się do unowocześnienia kształcenia kadry oficerskiej. Był również autorem wielu analiz strategicznych, skupiających się m.in. na potencjalnym zagrożeniu ze strony III Rzeszy.
W przededniu II wojny światowej został mianowany dowódcą Armii „Poznań”. To właśnie pod jego dowództwem doszło do największej polskiej ofensywy kampanii wrześniowej – bitwy nad Bzurą. Mimo ostatecznego odwrotu, działania gen. Kutrzeby znacząco opóźniły niemiecki marsz na Warszawę i pokazały wartość dobrze zaplanowanego kontrataku. Po przebiciu się do stolicy dowodził jej obroną wspólnie z gen. Juliuszem Rómmelem i to właśnie gen. Kutrzeba podpisał akt kapitulacji miasta 28 września 1939 roku.
W czasie wojny trafił do niemieckiej niewoli, gdzie do końca pozostawał aktywny intelektualnie – zainicjował m.in. tajne kursy wojskowe dla młodszych oficerów. Po wojnie osiedlił się w Londynie, gdzie kierował pracami Komisji Historycznej Kampanii Wrześniowej i współtworzył Instytut im. gen. Władysława Sikorskiego.
Zmarł 8 stycznia 1947 roku na nieuleczalną chorobę. Jego prochy w 1957 roku sprowadzono do kraju i złożono na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach. Pośmiertnie został odznaczony Orderem Virtuti Militari III klasy.