W dniach 12 i 13 marca 1945 roku siły związane z 2 Warszawską Dywizją Piechoty im. Henryka Dąbrowskiego toczyły zaciekłe boje z okrążonymi jednostkami Wehrmachtu na zachód od Trzebiatowa, które próbowały przedostać się na wyspę Wolin. 13 marca doszło do przełamania i zwycięstwa w bitwie pod Dziwnówkiem, co spowodowało zamknięcie „korytarza” w kierunku na Wolin.
Przed siłami polskimi operowały bataliony niemieckiej 6 Lotniczej Szkoły Łączności, 56 pułku piechoty należącego do 5 Dywizji Lekkiej oraz oddziały z fortecznego pułku „Swinemünde”. Te jednostki zaatakowały wzdłuż wybrzeża Bałtyku, wypierając na południe oddziały sowieckiej 207 Dywizji Piechoty i zajmując kontrolę nad miejscowościami Pobierowo, Łukęcin oraz Wrzosowo. Działania wojsk lądowych zostały wsparte przez lotnictwo, artylerię nadbrzeżną z rejonu Dziwnowa oraz ostrzał z krążowników „Lūtzow” i „Admiral Scheer”. Opanowany przez Niemców „korytarz” o szerokości 2-3 km posłużył do wydostania wcześniej zablokowanych sił w kierunku Dziwnowa oraz na wyspę Wolin.
Dowódca sowieckiej 3 Armii Uderzeniowej, działając zgodnie z planem operacyjnym, podporządkował polską 2 Dywizję Piechoty, wzmocnioną 13 Pułkiem Artylerii Pancernej, dowódcy 79 Korpusu Piechoty, generałowi majorowi Pieriewiertkinowi.
W dniu 12 marca dowódca sowieckiego 79 Korpusu Piechoty wyznaczył zadanie dla dowódcy 2 Warszawskiej Dywizji Piechoty, polegające na przeprowadzeniu ataku dwoma pułkami piechoty wzmocnionymi przez dwa dywizjony 2 Pułku Artylerii Lekkiej w kierunku północnym, w celu zdobycia Radawki i Wrzosowa, a następnie opanowania Wapna i Dziwnówka. Plan zakładał także natarcie na Dziwnów, w celu zabezpieczenia wschodniego brzegu Zalewu Kamieńskiego. Po krótkiej, pięciominutowej nawałnicy ogniowej, pododdziały 4 i 5 Pułku Piechoty rozpoczęły atak, co doprowadziło do zdobycia Radawki o godzinie 13:00 przez 1. batalion 5 Pułku Piechoty pod dowództwem porucznika Tadeusza Żuławskiego.
Atak 4 Pułku Piechoty i 3. batalionu 5 Pułku Piechoty na Wrzosowo, wspierany przez działa pancerne, załamał się. Jednakże uderzenie 2. batalionu 5 Pułku Piechoty, który wdarł się między Radawkę a Wrzosowo, zagroziło skrzydłu i tyłom wojsk niemieckich broniących Wrzosowa. Wykorzystując to osiągnięcie, 3. batalion 5 Pułku Piechoty we współdziałaniu z pododdziałami 4 Pułku Piechoty, zdołał sforsować obronę i wdarł się do miejscowości, gdzie toczyły się zacięte walki o każdy budynek i ulicę. Sukces ten był efektem zaradności oraz samodzielności dowódców pododdziałów, których inicjatywa w podejmowaniu decyzji na polu walki była kluczowa. Tymczasowo dowództwo i sztab 2 Dywizji Piechoty straciły zdolność do bezpośredniego kierowania swoimi siłami.
Następnego dnia, tj. 13 marca, pododdziały 5 Pułku Piechoty wznowiły natarcie. 1. batalion zajął pozycje na brzegu morza w rejonie Łukęcina, 2. batalion opanował Wapno i wspólnie z 3. batalionem przypuścił atak na Dziwnówek, który został zdobyty jeszcze przed południem. Mimo prób kontynuacji natarcia na Dziwnów, bataliony nie odniosły sukcesu, gdyż wąski przesmyk był skutecznie broniony przez Niemców.
Na polecenie przełożonych, 2 Dywizja Piechoty przeszła do obrony wybrzeża Morza Bałtyckiego, rozciągając się od Łukęcina do Dziwnówka, a dalej na zachód wzdłuż Jeziora Wrzosowskiego, Zalewu Kamieńskiego i rzeki Dziwny do miejscowości Laska.
Działania prowadzone przez oddziały 2 Warszawskiej Dywizji Piechoty im. Henryka Dąbrowskiego doprowadziły do zablokowania „korytarza” w kierunku na wyspę Wolin, co miało istotne znaczenie w kontekście operacyjnym. W wyniku tych działań, siły polskie zdobyły kontrolę nad miejscowościami Radawka, Wrzosowo i Dziwnówek.
Według przybliżonych danych szacunkowych, straty po stronie niemieckiej wyniosły kilkuset zabitych, rannych i pojmanych jeńców. Ponadto, zniszczono 3 działa samobieżne oraz 12 pojazdów, a zdobyto 9 dział i moździerzy, kilkanaście karabinów maszynowych oraz liczny sprzęt wojskowy. Straty poniesione przez oddziały polskie szacuje się na około 30 zabitych i 90 rannych, a także na zniszczenie dwóch dział pancernych i uszkodzenie jednego. Te dane ilustrują istotne osiągnięcia oraz koszty operacji przeprowadzonej przez 2 Warszawską Dywizję Piechoty im. Henryka Dąbrowskiego w tym rejonie.